Philosophy

เด็กป่าแห่งอเวย์รอน (Wild Boy of Aveyron) ถูกพบภายในป่าในเซนต์-เซอร์นิน-เซอร์-แรนซ์ (Saint-Sernin-Sur-Rance) ทางตะวันตกเฉียงใต้ของฝรั่งเศสในปี 1800 ขณะนั้นเขามีอายุประมาณ 12 ปี ซึ่งคาดกันว่าเขาน่าจะอาศัยอยู่ในป่ามานานหลายปีแล้ว เพราะมีรายงานผู้พบเห็นเด็กคนนี้ในปี 1794 และในปี 1797 เด็กก็ถูกจับที่เมืองทาร์น (Tarn) และเอามาฝากให้กับหญิงม่ายคนหนึ่งเลี้ยงเอาไว้ แต่ว่าราวหนึ่งสัปดาห์เด็กก็สามารถหลบหนีกลับเข้าไปในป่าอีก ในปี 1800  เด็กถูกชาวบ้านที่อเวย์รอนจับตัวเอาไว้ได้ ร่างกายของเด็กไม่ได้สวมอะไร เขายังพูดไม่ได้  ไม่กินอะไรนอกจากผัก เดินสี่ขาเหมือนสุนับ นอกจากนี้ยังเชื่อว่าเด็กหูหนวกและเป็นใบ้ด้วย ชาวบ้านจึงปฏิบัติกับเด็กคนนี้เหมือนกับสุนัข ล่ามเขาเอาไว้นอกบ้าน ต่อมารัฐบาลท้องถิ่นได้ส่งเด็กให้ไปอยู่ในความดูแลของ โรเช่-แอมโบรส ซิเคิร์ด (Roche‐Ambroise Cucurron Sicard) ผู้อำนวยการของสถาบันคนหูหนวก-ตาบอก (Institute for Deaf-Mutes) ในเมืองพริส (Ppris)  นอกจากนั้นคณะกรรมการที่นำโดยฟิลิปเป่ ไพน์ (Philippe Pine) นักจิตเวช ยังเข้ามาศึกษาเด็กคนนี้ด้วย พวกเขาพยายามสอนภาษาฝรั่งเศสพื้นฐานให้กับเด็ก ซึ่งเด็กมีสัญญาณที่ก้าวหน้าบ้าง แต่ก็ยังมีพฤติกรรมก้าวร้าว, ไฮเปอร์ และไม่แสดงความกระตือรือร้นในการเรียนรู้ ต่อมาคณะกรรมการได้สรุปว่าเด็กคนนี้โง่มาก และไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสังคมได้ แต่ว่าหมอหนุ่มวัย 25 ปีชื่อ  ฌ็อง มาร์ค อิตาร์ด  (Jean-Marc Gaspard Itar) ได้นำเด็กมาดูแล หมออิตาร์ดพยายามท้าทายบทสรุปของคณะกรรมการ โดยหมอิตาร์ดตั้งชื่อให้กับเด็กคนนี้ว่าวิคเตอร์ (Victor)   หลังจากอยู่กับหมออิตาร์ดได้หกเดือน หมออิตาร์ดเห็นว่าวิคเตอร์มีพัฒนาการที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอีกเล็กน้อย และหมออิตาร์ดก็พยายามหาวิธีที่จะสอนให้วิคเตอร์ได้เรียนภาษาของมนุษย์ โดยหมออิตาร์ดและผู้ช่วยของเขา มาดามเกอริน (Madame Guerin) ได้เริ่มฝึกประสาทสัมผัสของวิคเตอร์ให้รู้จัก พื้นฐานทั่วๆ ไป…